SubBaRcA

Bu Blogda Ara

Bir yıl önce bugün (19)

Mart 27, 2010

Bağlantıyı al
Facebook
X
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

(üzerine tıklayarak sayfaları büyütebilirsiniz)

Bağlantıyı al
Facebook
X
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

Yorumlar

Yorum Gönder

Popüler Yayınlar

Karanlık

10 yaşında bir çocuk, Çıplak, ameliyat masasında yatıyor, Az sonra ilk defa narkoz alacak. Doktor: "İlacı vermeye başladıktan sonra kaça kadar sayabilirsin?" Çocuk: "10’a kadar sayarım heralde." D: "Başla." Ç: "1" Ç: "2" O kadar. Hepsi o kadar. Öyle güçlü ki; Direnmek imkansız. Sonrası karşı koyulmaz bir karanlık En fazla 2’ye kadar sayılabilen bir oyunda, İhtirasla sürekli başa dönüp; 1, 2 1, 2 1, 2 Sanki oynamaya devam ediyor gibi. Oynanması imkansız bi oyunda; 1, 2. Hepsi bu kadar. Karanlığa teslim olmak.

Özgürlüğe

Bizi hayata bağlayan düğüm hergün daha çok çözülüyor. Yaşama sarılmak değil de, Ellerinden kayıp gitmesine karşı kayıtsız kalmak. Öyle büyük manaları yok bu gidişlerin. Dünyanın bokluklarına karşı bir tavır koymuyorlar, Ya da bir şeyin acısına dayanamamış falan değiller. Öyle büyütülecek, kutsanacak, anlamlar yüklenecek birşey falan da değil. İçinde kuvvetli manalar olduğunu düşündüğün her şeyin, düğümü çözülmüş bir balon gibi yavaş yavaş sönmesi. Geriye kalan anlamsız posa ile sürdürülmeye çalışılan kırık dökük bir ilişki. O posalar toplamıyla birlikte soluk alıp vermek ile vermemek arsındaki farkın her geçen gün silikleşmesi. Sonunda aslında her şeyde ve her yerde olduğu sanılan "mana"nın, aslında olmadığını, hiç bir zaman var olmadığını, tamamen uydurma olduğunu fark etmek. Ve seni sağından solundan hayata bağlayan, zorla hayata tutunduran zincirlerden kurtulmak. Özgürleşmek, hafiflemek ...

Kamyoncu Türküsü

Yollarda geçti hayatımız. Yolculuğun her çeşidini yaptık. Station arabaların bagajında yol boyunca uyuyarak tutulduk bu belaya. Direksiyonda hikmetinden sual edilmez bir babanın pilotluğunda. Şarkısı, türküsü bol oldu her zaman. Gerilimi, kavgası da.. Yıllar geçtikçe direksiyona geçti Anne, yan koltuğuna abi. Gerçek yolculuk arabanın içinde devam ediyordu. Koltuklar değişiyordu, Araba değişiyordu, Sadece yol aynı. Roller değişmekten bıkmadı. An geldi yol ekmek için tepilir oldu. Otobüs koridorları, muavin koltukları, kamyoncu restoranları.. Güzeldi yolda olmak her koşulda. Bir yere varmak değildi amaç, Yolda olmanın kendisi güzeldi. Eve ekmek değil belki ama kek götürüyordum, Yanında kolayla iyi giderdi o zamanlar. Kitaplar bitiyordu yolda, İnsanlar geçiyordu, Günler soluyordu. Ancak yetiyordu yaşamaya. Hiç kalmıyordu almaya. Eş, dost doluşuldu arabalara Arka koltuk hüznü çöktü omuzlara Yol boyu suskunluklar, Yol, direksiyon,...

Blogger tarafından desteklenmektedir